De weg van je Hart … Over bergen en door dalen!
De weg van je hart volgen klinkt leuk en makkelijk. Dat is het ook! Meestal. Het is soms ook best even doorzetten. Zo zit je even te genieten op het topje van de berg en kijk je uit over de stralende wereld. En dan in ‘je-dagelijkse-duizend-dingen-te-doen lijstje’, kom je die berg weer af.
Soms rennend, strompelend, huppelend, vallend … In eens is daar je verwarring. Ik ben toch zo goed bezig en waarom lukt het dan niet. Een terugval in oude gewoonten, die overduidelijk niet goed zijn voor je gezondheid en welzijn. Of een plotselinge angst of je wel genoeg gaat bijdragen in je werk, in de financiën of in je ouderschap, zo maar drie belangrijke voorbeelden. Doe ik het wel goed genoeg? Is dit herkenbaar voor jou? Voor mij wel dus.
Dan rijst nu al snel de vraag: Wat nu? Wat kan je hier zelf aan doen? Of liever gezegd ‘niet doen’ juist?
Het antwoord ligt inderdaad in het ‘niet doen’. Het antwoord ligt in het woord overgave. Ja duhuh dat klinkt weer makkelijker gezegd dan gedaan… o jee daar gaan we al, moeten we weer iets doen van onszelf! Namelijk ons overgeven aan het leven. Is dat iets wat je kan doen dan? Nee eigenlijk niet. Het is meer een gevoel, een soort van aanwezig zijn.
Afgelopen week wandelde ik met een aantal collega’s in een prachtig natuurgebied. We waren bezig met onze intervisie. En zo steken we een stroom water over. Hier stond het water een beetjes stil en verschillende zaadjes met van die pluisjes dreven op het water, beetje dobberen. Lekker is dat, maar ze kwamen niet voor uit. En dat is wat ik wel wil, voor uit komen. En dan ga ik sturen en duwen en trekken en regelen, regelen … en me zorgen maken, want het lukt niet.
Even verderop steken we dezelfde stroom weer over. Hier stroomt het water lekker door. Helder water en fris. (Ik heb mijn voeten er even aan opgefrist, heerlijk). In het riet zie ik een duivenveer rondjes draaien rond een rietstengel. Later snap ik op eens wat ik zie, symbolisch dan natuurlijk. Ik draai rondjes tussen Zijn en Doen. En het doen voelt als iets moeten doen met sturen en regelen. En zijn voelt als ‘niets doen’, lekker dobberen en dan dus niet voor uit komen.
Wat nu als het beiden in één kan. Doen in Zijn en Zijn in Doen?! zonder moeten en zonder stilstand. Ik ben nu aan het doen, een blog schrijven. Kan ik nu ook aanwezig zijn … terwijl ik bezig ben? Mee stromen op de stroom van het leven en me overgeven aan wat er is. Volledig vertrouwen op dat wat er komt voor mij, voor ons precies goed is zoals het is. Hoe kan je je leven weer vlot en helder laten stromen, zijn in het hier en nu en tegelijkertijd een heerlijk druk bezig bijtje zijn? Hoe krijgt de duivenveer zichzelf weer los van die rietstengel en stopt het ronddraaien?
Ik heb een oefening voor je. Ik ben het nu zelf aan het doen, o nee ‘zijn’ ha ha … dus ik ben er even niet, of juist wel … tsss verwarrend hoor … 
De oefening
Stel je jouw leven voor als een meanderende rivier met stroomversnellingen, stilstaand water, gewone rustige stroompjes en oevers. Verbeeld je dat je even mee stroomt (dit kan in een meditatie thuis of in een wandeling buiten in de natuur) en ga dan op de oever zitten. Lekker zitten met je billen in het zachte warme zand. Schoenen uit en kijk. Kijk naar jouw meanderende rivier. Wat zie je- wat hoor je- wat ruik je- wat voel je- wat proef je?
Laat nu een frisse wind door jouw meanders, stroompjes en stilstaande waterplekken waaien. Wandelend, mediterend, met een vriend of vriendin samen er over pratend… kan en mag allemaal. Vind jouw eigen vorm. Je doel is inzicht krijgen in wat maakt dat je rondjes blijft draaien? Hoe komt dat? Welke patronen en ritmes ontdek je?
Inzicht en je bewust zijn van jouw persoonlijke patroon en/of ritme is al de helft van je oplossing. De andere helft is actie. Kom in beweging, wel vanuit je natuurlijke zijn, je zelf, je midden, je bron, je goddelijke kern, je centrum. Iedereen noemt het weer anders ;-). Heel vaak zit er een angst achter je belemmering of obstakel of durf je geen keuze te maken. Bij mij is dat ronddraaien gebaseerd op de angst ‘afgewezen te worden of er niet bij te horen’ als ik niet genoeg bijdraag. Er zit weer een oer-angst onder die gaat over het overleven en verder evolueren van ons mens zijn. Actie, in beweging komen, in kleine stapjes of in één grote stap … is de remedie.
We kunnen dus niet voorkomen dat er ‘een angst’ af en toe komt opduiken. Maar we kunnen wel kiezen op zo’n moment voor leven vanuit liefde, vanuit vertrouwen, vanuit je natuurlijke kracht en vanuit een echt aanwezig zijn ín de stroom!
Nog een oefening voor jou: Wakker je vuur aan! Ga spelen!
Je werk is spelen. Je kinderen en gezin is spelen. Ontdekken hoe je gezonder wilt en kunt leven is spelen. Je relatie verbeteren of verdiepen is spelen! Dansen is spelen. De kat knuffelen of de hond uitlaten is spelen. (Kundalini)meditatie is spelen. Werken in de tuin is spelen en verhuizen of verbouwen is ook spelen!
Als je gaat wandelen, trek je schoenen eens uit en ga op blote voeten verder. Of laat je mobiel eens thuis en leef!
